Kot angielski – charakterystyka, temperament, usposobienie, wymagania

Charakterystyka rasy – kot brytyjski (kot angielski, brytyjczyk)

Historia rasy – kot angielski czy kot belgijski?

Istnieją różne wersje dotyczące początków rasy. Legenda głosi, że te koty trafiły na Wyspie Brytyjskie z Rzymianami, kiedy to towarzyszyły im podczas podbojów. Miały za zadanie pilnować zapasów pożywienia i łapać gryzonie.

Z kolei inna teoria głosi, że kot angielski wywodzi się od domowych kotów, które już zamieszkiwały Wielką Brytanię. W 1871 roku Harrison Weir zorganizował w londyńskim Crystal Palace pierwszą wystawę kotów, a choć kot brytyjski również się tam pojawił, rasa została oficjalnie uznana dopiero w 1929 roku. Po II wojnie światowej przyszłość rasy nie była jasna, ale hodowcy wzięli sprawy w swoje ręce. Skrzyżowali różne koty, aby w ten sposób nie tylko umożliwić brytyjczykowi przetrwanie, ale również go udoskonalić.

Nie jest to w żaden sposób kot belgijski. Do powstania tej rasy przyczyniły się: kot kartuski, rosyjski niebieski, burmski oraz pers. „Kot belgijski” to jedynie potoczna i błędna nazwa używana w stosunku do brytyjczyka.

Szary, czarny czy niebieski (blue) – jak wygląda kot brytyjski?

Jest to duży krótkowłosy kot. Rozwija się do 3 lat. Dorosły kocur może ważyć nawet 7-8 kg. Kotka jest mniejsza i zazwyczaj jej waga zatrzymuje się na 5 kg. Kot angielski nie jest tylko krótkowłosy. W wyniku skrzyżowania kota tej rasy z persem powstał kot angielski długowłosy. Ta odmiana została już wstępnie uznana przez międzynarodową organizację FIFe. Charakter tych kotów jest zbliżony do usposobienia krótkowłosych brytyjczyków.

Kot brytyjski ma gęstą i miękką sierść. Czasami może zdawać się twarda w dotyku. Pielęgnacja tego kota nie jest skomplikowana. Zazwyczaj wystarczy wyczesywać go raz na tydzień. Tylko w okresach linienia trzeba robić to częściej (najlepiej codziennie). Regularnie należy sprawdzać uszy, oczy, zęby i pazurki. Ze względu na to, że kot angielski ma skrócony pyszczek, może dojść do zatkania kanalików łzowych, dlatego szczególną uwagę należy zwracać na oczy.

W tej rasie występuje ponad 150 umaszczeń sierści. Kot brytyjski może być jednolity: niebieski (nie jest to kolor szary), czarny, liliowy, biały, kremowy, rudy, czekoladowy. Brytyjczyk może być dwukolorowy: van (prawie całe ciało jest białe, inne kolory są tylko w kilku miejscach), arlekin (biel zajmuje więcej niż połowa powierzchni ciała kota, ale nie pokrywa całości) i bicolour (biel i inny kolor są równomiernie rozłożone). Kotki mogą być trójkolorowe (szylkret niebieski, szylkret czarny). Ten kot angielski może być także dymny, srebrzysty, złocisty, pręgowany i colorpoint. Jeśli szukasz więcej porad, sprawdź także ten artykuł o krótkowłosym kocie brytyjskim.

Cechy charakteru brytyjczyka – jaki jest kot tej rasy?

Kot brytyjski lubi być blisko swojego opiekuna, ale nie należy do typowych pieszczochów. Może stronić od brania na ręce i ściskania. Zazwyczaj wystarcza mu obserwowanie właściciela z boku. Brytyjczyk może i przypomina pluszowego misia, ale ten kot akceptuje jedynie głaskanie. Na co dzień nie narzuca się i nie doprasza się uwagi ze strony człowieka.

Jest to kot wyzbyty agresji. Uchodzi za łagodnego i przyjaźnie nastawionego do ludzi i zwierząt. Powinien bez większego problemu dogadać się nie tylko z innym kotem, ale również psem czy nawet papugą! Akceptuje dzieci, jeśli tylko mu się nie narzucają. Kot brytyjski jest spokojny, dlatego jest polecany także dla osób starszych. Jest to inteligentny kot, więc można nauczyć go paru sztuczek.

Ten kot nie jest wymagający. Nie trzeba chodzić z nim na spacery, ponieważ woli siedzieć w domu. Odnajdzie się w małym mieszkaniu, jeśli będzie miał zabawki, kąt do schowania się i miejsce do drapania. Warto zdecydować się na duży drapak, choć niekoniecznie wysoki. Ważne, aby budki były większe, ponieważ dorosły kot angielski to nie mały kociak i może mieć problem ze wciśnięciem się do małej budki.

Opieka nad brytyjczykiem – co powinien jeść kot?

Z racji tego, że koty są stworzeniami mięsożernymi, w ich diecie na pierwszy miejscu powinno znajdować się mięso. Wszelkie zboża są zbędne i karma powinna być ich pozbawiona. Na rynku dostępnych jest wiele pokarmów dla kotów, które z powodzeniem mogą być podawane codzienne. Są to tzw. karmy bytowe (wysokomięsne). Od czasu do czasu można podawać kotu karmy filetowe (uzupełniające). Te karmy nie może stanowić podstawy diety, ponieważ zawierają za mało tłuszczu i witamin (zazwyczaj jest to rybny lub drobiowy filet w bulionie albo galarecie).

Nie wszyscy właściciele kotów decydują się na suchą karmę. Pokarm suchy zawiera małą ilość wody, a koty znane są z niechęci do jej picia. Zbyt mała ilość płynów w organizmie kota może przyczynić się do problemów z układem moczowym (w tym uszkodzić nerki). Jeśli chcesz zachęcić kota do picia wody, możesz zakupić specjalną fontannę dla kota. Niestety, nie wszystkie koty przekonują się do niej.

Koty mają małe żołądki, dlatego dobrze podawać im mniejsze porcje, ale częściej. Warto, aby dzienna porcja jedzenia była rozłożona na 3-5 razy. Jeśli w ciągu dnia dużo przebywasz poza domem, możesz zakupić specjalną miskę, która będzie otwierała się tylko o określonych porach, przez co jedzenie będzie cały czas świeże. Możesz też zdecydować się na dietę mieszaną i podawać kotu zarówno karmę mokrą (np. z samego rana i po powrocie do domu), jak i suchą (np. przed wyjściem i na noc).

Hodowla rasowych kotów – informacje, opinia, cena

Kot angielski - jak rozpoznać pseudohodowlę?

Nie wszystkie hodowle rasowych kotów okażą się legalne. Im bardziej znana rasa, tym większe prawdopodobieństwo, że trafi się na oszustów. Kot brytyjski jest tego najlepszym przykładem, dlatego warto wiedzieć, na co zwrócić uwagę, aby nie dać się oszukać.

Przede wszystkim sprawdź, gdzie hodowla przynależy. W naszym kraju działają trzy organizacje felinologiczne: FIFe, TICA i WCF. Z racji tego, że pierwsza z nich jest najbardziej znana, możesz się spodziewać, że trafisz na najwięcej ogłoszeń z hodowli zrzeszony w Polskiej Federacji Felinologicznej Felis Polonia (FPL jest polskim członkiem FIFe). W jej skład wchodzi 19 stowarzyszeń i 10 klubów ras.

Zdjęcia najbardziej rzucają się w oczy, ale tak naprawdę to nie one są najważniejsze. Nawet jeśli mały kociak wygląda na nich na zadbanego, nie oznacza to jeszcze, że żyje w odpowiednich warunkach. Zdjęcia można ustawić, dlatego to, jak żyje kotek, można zweryfikować dopiero podczas spotkania w hodowli. W całym ogłoszeniu najważniejszy jest opis. To z niego dowiesz się, gdzie przynależy hodowla i jaki kociak jest na sprzedaż (data urodzenia, charakter, umaszczenie, rodzice, badania etc.).

Istotny jest także wiek kotka. Kocięta mogą opuścić hodowlę, gdy skończą 12 tygodni, ale niektórzy hodowcy przetrzymują je dłużej (o 2-4 tygodnie), aby oddać je po zabiegu kastracji (a inni zaznaczają w umowie, że kot ma zostać wykastrowany np. do 9 miesięcy). Pseudohodowcy często wydają kocięta, gdy te mają ok. 6-8 tygodni. Zwierzęta muszą być dwa razy odrobaczone i dwa razy zaszczepione (trzy razy, jeśli ich pobyt w hodowli nieco się przedłuży), a także muszą mieć wszczepiony specjalny CHIP. Wszystkie rasowe koty mają rodowód, niezależnie od tego, ile kociąt urodziło się w miocie oraz czy wpasowują się w ramy wzorca rasy.