8 rzeczy, których nie wiesz o kotach

Przystosowanie do życia w upałach

Termoregulacja

Kot, jak mało która istota na świecie, jest w stanie całkiem sprawnie funkcjonować nawet przy sporym odwodnieniu, dochodzącym do 8 procent. Dla porównania u człowieka już dwuprocentowe odwodnienie wywołuje wyraźne objawy ze strony organizmu. Ponadto koty potrafią we względnym komforcie znosić temperatury do 50 stopni Celsjusza.

Dlaczego tak się dzieje? Jest to spuścizna po dzikim przodku kota domowego - żbiku afrykańskim (felis sylvestris lybica). Gatunek ten żył w środowisku półpustynnym, gdzie temperatura za dnia była wysoka, a o źródła wody było ciężko. Jego organizm wytworzył zatem mechanizmy przystosowujące do egzystowania w tak wymagających warunkach.

Produkcja wody

Jednym z takich mechanizmów jest zdolność do wytwarzania wody w procesie przetwarzania białka na glukozę. Szacuje się, że kot, który zjadł 300 g mokrej karmy (o wilgotności 82%) wytworzył wewnątrz organizmu około 280 - 300 ml wody. Dlatego właśnie koty karmione wyłącznie mokrym jedzeniem piją z reguły niewiele.

Oczywiście nie oznacza to, że kot domowy funkcjonuje w 100% jak jego dziki przodek. Każdy kot powinien mieć dostęp do świeżej wody, najlepiej w kilku miskach. Nerki to jeden z najsłabszych organów kociego organizmu, a picie odpowiedniej ilości wody pomaga zachować je w dobrej kondycji.

Widzenie bez użycia oczu

Wibrysy

Koty są dalekowidzami jak wiele drapieżników, których strategia łowiecka polega na wypatrywaniu ofiar. W praktyce to, co leży 20 cm od kociego nosa, jest niewyraźne i trudno uchwytne. Z tego powodu koci organizm wytworzył “organy pomocnicze”.

Są nimi, oczywiście, wibrysy popularnie zwane wąsami. To dzięki nim kot orientuje się, w którym miejscu znajduje się mysz, którą właśnie złapał i czy owa mysz jeszcze żyje. Wibrysy pomagają również zlokalizować idealne miejsce do tzw. killbite, czyli śmiertelnego ugryzienia, przerywającego rdzeń kręgowy.

Włosy czuciowe

Włosy czuciowe podobne do wibrysów znajdują się nie tylko na twarzy, ale i na całym ciele kota, w szczególności na bokach i przednich łapach. Pozwalają one kotu na orientowanie się w przestrzeni bez konieczności odwracania głowy.

Włosy czuciowe na łapach służą do eksploracji najbliższego otoczenia. To dlatego często widzimy kota “macającego” łapką nowy obiekt przed sobą. Łapy są niezwykle czułymi narzędziami, dostarczającymi informacji na temat kształtu, temperatury i położenia przedmiotu, którego kot dotyka.

Czym skorupka za młodu nasiąknie…

Najważniejszy okres rozwoju kota

Najważniejszy okres w rozwoju kota przypada na okres między 2 a 9 tygodniem życia. To właśnie wtedy koty najlepiej uczą się i zapamiętują. Doświadczenia, jakie w tym czasie zdobędą, zapadną im w pamięć na całe życie. Jeśli będą negatywne - ciężko będzie je skorygować.

Dlatego tak istotne jest, by kociak wychowywany w hodowli lub domu tymczasowym miał jak najwięcej przyjaznych interakcji z ludźmi, zwierzętami i różnymi przedmiotami między 2 a 9 tygodniem życia. Jeśli w tym czasie wytworzy w sobie pozytywne skojarzenia, istnieje duża szansa, że wyrośnie na zwierzę spokojne, radosne i bezproblemowe. Sprawdź także ten artykuł na temat najczęstszych chorób u kotów.

Nauka w rodzinie

Badania dowodzą, że kocięta, które zostały pozbawione kontaktów z rodzeństwem i matką (lub innymi dorosłymi kotami) przed ukończeniem 8 tygodnia życia lub zostały odchowane wyłącznie przez człowieka, częściej mają problemy behawioralne.

Wolniej się uczą, nie potrafią panować nad emocjami, nie umieją bawić się delikatnie (bez używania zębów i pazurów), bywają rozhamowane, agresywne, niezdolne do ułożenia sobie relacji z innymi kotami. Nauki, którą kociak odbiera od przedstawicieli własnego gatunku, człowiek nie jest w stanie nadrobić, a już na pewno nie w stu procentach.

Szczęście w samotności

Mój dom jest moją twierdzą

Kot nie potrzebuje do szczęścia drugiego kota. Doświadczeni behawioryści są zgodni, że rzadko kiedy w ich praktyce pojawia się naprawdę nieszczęśliwy “koci jedynak”, za to pełno jest kotów niezadowolonych z powodu funkcjonowania w grupie.

Zbyt często postrzegamy koty w ludzkich, albo nawet psich kategoriach. Dla nas posiadanie kolegów czy przyjaciół jest przeważnie czymś naturalnym i wręcz pożądanym. Trudno nam jest zrozumieć, dlaczego kot nie podziela tego sposobu myślenia. Tymczasem kot domowy wywodzi się od zwierzęcia, które całe swoje dorosłe życie spędzało w pojedynkę, z nielicznymi przerwami na prokreację.

Kot groźniejszy niż pies?

W związku z powyższym dla wielu kotów drugi kot stanowi nawet większe zagrożenie (a przynajmniej jest w taki sposób postrzegany) niż pies. Pies w kocich oczach to taki “niepełnosprawny kot”, łatwo go przechytrzyć, uciec od niego czy wręcz zdominować. W Internecie można znaleźć wiele filmów na których pies, nawet bardzo duży, boi się przejść obok kota.

Z drugim kotem nie jest tak łatwo, głównie z tego powodu, że każdy kot traktuje siebie jako wyjątkową i autonomiczną jednostkę, która nie chce, ani nie umie się podporządkować silniejszemu. Negatywne interakcje między takimi zwierzętami potrafią trwać latami, aż do wyprowadzki lub śmierci jednego z nich.