6 najdziwniejszych dzikich kotów świata

Manul

Górski duch

Manul to niewielki, dziki kot, o niezwykle charakterystycznym wyglądzie. Szacuje się, że gatunek ten liczy sobie około 2 milionów lat! Manule zamieszkują stepy, równiny, pozbawione drzew górskie obszary oraz skaliste pustynie. Można je spotkać na terenie Azji i Dalekiego Wschodu: w Nepalu, Kaszmirze, Kazachstanie, Pakistanie i Iranie.

Manula nie da się oswoić - to kot z natury niezwykle ostrożny, unikający kontaktu z człowiekiem i innymi zwierzętami. Prowadzi głównie nocny tryb życia, za dnia chowa się w bezpiecznych norach. Poluje na niewielkie gryzonie i ptaki.

Charakterystyczny wygląd

Manul ma bardzo charakterystyczny wygląd i specyficzną mimikę twarzy, przez co bywa nazywany “najbardziej wściekłym kotem świata”. Jego oczy mają okrągłe źrenice w przeciwieństwie do większości kotów.

Manul posiada najgęstsze i najdłuższe futro ze wszystkich kotowatych. Ma ono kolor szarobiały, miejscami może być brązowe, rude, a nawet czarne. Wszystko to sprawia, że nie ruszający się manul wygląda z daleka jak okrągły kamień.

Zachowanie

Ten niewielki kot nie potrafi szybko biegać, potrafi za to mruczeć. Wydaje również inne odgłosy, zbliżone do szczekania małego psa. Zwierzę to nie nadaje się na towarzysza człowieka - przejawia wyjątkowo samotniczy charakter i agresywną naturę.

Od 2002 roku gatunek ma status gatunku zagrożonego. Tworzy się dla niego specjalne rezerwaty, w których może żyć i rozwijać się bez przeszkód. Manule można podziwiać w niektórych ogrodach zoologicznych, w Polsce na przykład w Warszawie i Wrocławiu

Pantera Mglista

Tajemniczy nieznajomy

Pantera mglista to piękne, ale bardzo tajemnicze zwierzę, na którego temat nie ma zbyt wielu informacji. Istnieją dwa rodzaje pantery mglistej: pierwszy zamieszkuje lasy deszczowe Azji Południowej, drugi - wyspę Borneo i Sumatrę. 

Pantera mglista jest jednym z mniejszych dzikich kotów. Wyróżnia ją wyjątkowo piękne umaszczenie, które rzadko można podziwiać. Zwierzę prowadzi bowiem bardzo skryty tryb życia, przez większą część dnia ukrywa się w koronach drzew, a poza nimi zachowuje się niezwykle ostrożnie.

Piękno z chmur

Swoją nazwę pantera mglista zawdzięcza nieregularnym centkom w kształcie chmur. Przedstawiciele gatunku osiągają najczęściej 40 cm wysokości w kłębie i nawet 1,80 długości, z której połowa przypada na ogon. Długi ogon pomaga panterze utrzymać równowagę balansując na gałęziach.

Pantera mglista posiada najdłuższe kły w stosunku do wielkości czaszki ze wszystkich dzikich kotów, co wynika z jej pokrewieństwa z pradawnym tygrysem szablozębnym. Potrafi również bardzo szeroko rozewrzeć pysk - nawet do kąta 100 stopni (dla porównania lew rozwiera szczęki na szerokość maksymalnie 65 stopni).

Bardzo długie kły wpływają na sposób zabijania - poprzez przecięcie rdzenia kręgowego. Jest to unikatowa technika w świecie dzikich kotów, które najczęściej po prostu duszą swoje ofiary albo przez ściśnięcie szyi, albo poprzez odcięcie dopływu powietrza.

Nie dla człowieka

Pantery mgliste nie nadają się do trzymania w niewoli. Złapane przez człowieka przejawiają liczne problemy zdrowotne i behawioralne. Kocięta urodzone w takich warunkach przeważnie są odrzucane przez matkę i muszą być odchowywane przez dwunożnych opiekunów.

Jak większość kotów również i pantery mgliste są samotnikami, spędzającymi życie w pojedynkę. Zagęszczenie osobników na ograniczonym terenie prowokuje konflikty na śmierć i życie. Terytorium pojedynczej pantery może wynosić nawet 50 km. kwadratowych! Sprawdź także ten artykuł z poradami, jak oswoić kota.

Jaguarundi

Tajemniczy kot

Jaguarundi to nieduży  kot, zamieszkujący oba kontynenty amerykańskie. Niewiele o nim wiadomo ze względu na wyjątkową płochliwość. Z pewnością jest to zwierzę wszechstronne, potrafi się przystosować do różnych warunków: żyje na sawannach, w lasach, na terenach podmokłych i przy brzegach rzek.

Jaguarundi może osiągnąć wagę nawet 9 kg. Jego futro ma najczęściej kolor ciemnobrązowy z czerwonymi akcentami, zdarzają się też osobniki ogniście rude. Nie posiada znaczeń, a to wyjątek w świecie dzikich kotów. Jaguarundi z wyglądu przypomina nieco wydrę ze względu na niewielką głowę i uszy oraz wydłużony pysk. Długość życia szacuje się na 10 - 20 lat. Samica wydaje na świat od 1 do 4 młodych.

Styl życia

Jaguarundi prowadzi nocny tryb życia, jak większość kotów. Poluje głównie na małe gryzonie, ale sam często również pada ofiarą większych drapieżników, takich jak margaj czy ocelot. W stosunku do ludzi jest nieśmiały i najczęściej ucieka, choć do przedstawicieli swojego gatunku nie jest specjalnie agresywny.

Ten dziki kot potrafi wydawać różne ciekawe dźwięki, mruczeć oraz bardzo wysoko skakać, nawet 2 metry wzwyż, co czyni go świetnym łowcą ptaków. Łapie również ryby. Nie jest gatunkiem zagrożonym, chociaż jego obszary łowieckie kurczą się ze względu na działalność człowieka.

Kotek kusy

Koci maluch

Kotek kusy był uznawany za gatunek wymarły aż do 1995 roku. Jest to jeden z najmniejszych dzikich kotów świata, osiąga wagę do 2 kg. Budową jest przystosowany do życia w wilgotnym środowisku. Ma spłaszczoną głowę i duże oczy, które ułatwiają mu lokalizowanie ofiar pod wodą.

Na świecie pozostało około 2500 osobników tego gatunku. Samica wydaje na raz 1 do 2 młodych. Kotki kuse żyją na Sumatrze i Borneo. Są zagrożone wyginięciem z powodu kurczenia się obszaru, na których mogą w spokoju żyć i się rozmnażać.

Oryginalny myśliwy

Generalnie całe ciało kotka kusego jest zbudowane tak, aby ułatwiać poruszanie się w wodzie: głowa ma opływowy kształt i przylegające, malutkie uszy. Łapki posiadają błonę pławną. Ogon jest bardzo krótki, aby niepotrzebnie nie obciążać właściciela. Zwierzę posiada jednolite umaszczenie ze znaczeniami na łapkach i pyszczku.

Pazury łapek nie chowają się do końca, przez to drapieżnik lepiej trzyma równowagę na podmokłym terenie. Jego zęby są skierowane do wewnątrz, co zapobiega wyślizgnięciu się ofiary z pyska. Jednak mięso stanowi jedynie 50 % diety kotka kusego. Reszta to owoce i inne rośliny, co jest ewenementem w kocim świecie.

Karakal

Ryś pustynny

Karakal to przepiękny kot o rudo białym umaszczeniu i charakterystycznych pędzelkach na uszach. Jego nazwa pochodzi od tureckiego słowa karakulak, co oznacza “czarne ucho”. Gatunek ten zamieszkuje suche i niegościnne tereny stepów, sawann i pustyń.

Karakal nie jest bardzo dużym kotem, samice osiągają 16, a samce 19 kg. Mimo rozmiarów potrafi być niezwykle szybki i rozwinąć prędkość do 80 km na godzinę! Potrafi również wysoko skakać, co przydaje się w polowaniu na ptaki. Oprócz tego dieta karakala składa się z niewielkich gryzoni oraz gadów.