Tasiemczyca - objawy, leczenie, powikłania, profilaktyka

Pasożyty u psa – co o tasiemcu musi wiedzieć każdy opiekun

Choroby pasożytnicze mogą wystąpić u psa, kota oraz człowieka. Pasożyty dzieli się na:

• zewnętrzne,
• wewnętrzne.

Do pasożytów wewnętrznych, czyli bytujących w organizmie psa należą m.in. tasiemce. W ich budowie wyróżnia się:

• główkę,
• szyjkę oraz człony.

Główka pasożyta wyposażona jest tzw. narząd czepny, który wygląda inaczej u różnych rodzajów tasiemców. Wyróżnia się tasiemca uzbrojonego lub nieuzbrojonego. Narząd czepny umożliwia pasożytowi przytwierdzenie się do jelita cienkiego gospodarza.

Tasiemiec rośnie od główki i tuż za szyjką tworzą się kolejne człony. Rosnąc, przesuwają się one ku końcowi pasożyta. Stopniowo dojrzewające człony tasiemca prawie całkowicie wypełniają się jajami. Po oderwaniu od ciała pasożyta pies wydala je na zewnątrz.  Zdarza się także, że człony tasiemca aktywnie wypełzają na powierzchnię ciała czworonoga. Można je wtedy zaobserwować w okolicy:

• odbytu,
• ogona, a nawet na miednicy psa.

Przypominają one kremową pestkę ogórka.

Tasiemczyca u psa – najważniejsze fakty

Przyczyna tasiemczycy

Przyczyna tasiemczycy to oczywiście inwazja tasiemca. Psy i koty to żywiciele ostateczni. W ich organizmie tasiemiec osiąga dojrzałość płciową, rozmnaża się oraz produkuje jaja, które dostają się do środowiska. Spożycie takich jaj powoduje rozwój pasożyta u żywiciela pośredniego. Zjedzenie żywiciela pośredniego przez psa lub kota zamyka cykl.

Inwazje tasiemców u zwierząt domowych powodowane są najczęściej przez pasożyty należące do rodzin:

• Dipylidiidae (Dipylidium caninum),
• Mesocestoididae oraz Taeniidae (tasiemce Taenia i Echinococcus).

Najczęściej występującym u psów tasiemcem jest Dipilidium caninum, czyli tasiemiec psi. Jest raczej krótki, gdyż osiąga około 80 cm długości. W tym przypadku żywicielem pośrednim są pchły.

Niebezpieczną tasiemczycą jest także echinokokoza wywoływana przez Echinococcus Multilocularis. To niewielki tasiemiec, który bytuje w jelicie cienkim zwierząt mięsożernych. Najczęściej występuje u lisów, ale problem dotyka także psa, czy kota. Zainfekowane lisy oddają kał z dojrzałymi członami tasiemca do środowiska leśnego, powodując tym samym jego skażenie. Tym pasożytem często zakaża się człowiek na skutek spożywania nieumytych owoców leśnych. Pasożyt atakuje:

• wątrobę,
• płuca, a nawet mózg.

Rozwój choroby jest długotrwały, a występowanie objawów zależy od narządu, który został zaatakowany przez tasiemca.

Najważniejsze objawy tasiemczycy u czworonogów

Większość inwazji tasiemca Dipilidium caninum wywołuje jedynie łagodne objawy. Choroba ma takie symptomy jak:

• wymioty,
• biegunki,
• zaparcia,
• spadek masy ciała,
• zmatowienie sierści,
• bladość błon śluzowych.

Dipilidioza objawia się także świądem odbytu. Chory pies zwykle saneczkuje. Rzadziej obserwuje się drgawki, czy niedrożność przewodu pokarmowego spowodowana przez skłębione tasiemce.

Podobne objawy może dawać bakteria, która powoduje infekcje przewodu pokarmowego. Lekarz weterynarii musi wziąć pod uwagę także zatrucia oraz niektóre błędy dietetyczne. Konieczna bywa zatem diagnostyka różnicowa. Sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o pasożytach u zwierząt.

Leczenie i zapobieganie tasmieczycy u psów

Diagnostyka tasiemczycy

Tasiemczyca najczęściej rozpoznawana jest na podstawie obecności członów tasiemca w kale psa. Najczęściej przypominają one opiekunom pestki ogórka lub ziarenka ryżu. Rozpoznanie Dipilidium caninum ułatwia wcześniejsza inwazja pcheł.

Po rozpoznaniu inwazji tasiemca wprowadza się odpowiednie leki. Lekarze weterynarii najczęściej sięgają po prazykwantel I fenbendazol.

Zdarza się, że leki to za mało. Choroba wywołana przez “bąblowca” może wymagać terapii metodą PAIR, która polega na nakłuciu i aspiracji treści torbieli oraz podaniu do niej środków przeciwpasożytniczych oraz ponownej aspiracji. Zdarza się, że wymagana bywa operacja.