Parwowiroza u psa – objawy, sposoby zakażenia, leczenie, powikłania
Parwowiroza to psia choroba związana z występowaniem intensywnej biegunki. Zakażenie jest najbardziej niebezpieczne dla młodych psów, u których szybko prowadzi do odwodnienia, a często także do zgonu.
Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o zdrowiu zwierząt.
Z tego artykułu dowiesz się:
Choroby zakaźne u psów
Choroby zakaźne u psów wywoływane są przez bakterie, grzyby oraz wirusy. Pojawiają się one zwykle częściej u młodych zwierząt lub starszych psów z chorobami obniżającymi ich odporność.
Przykładowe wirusowe choroby psów to:
- nosówka,
- koronawirusowe zapalenie jelit,
- parwowiroza,
- rotawirusowe zapalenie jelit,
- wścieklizna,
- parainfluenza.
Wirusy wykazują preferencje gatunkowe. Przykładem może być parwowirus. Psi wirus powoduje parwowirozę, ale u kotów blisko spokrewniony z nim wirus wywołuje koci tyfus (panleukopenię). Podobnie działa koronawirus jelitowy, który występuje w “wersji” zakaźnej dla psów oraz kotów.
Zarówno koci tyfus, jak i parwowiroza przenoszą się dość łatwo, a największe zagrożenie stanowią takie miejsca jak wystawy, hotele dla zwierząt, zawody sportowe czy psie przedszkole.
Parwowiroza u psa
Parwowirus – przyczyny choroby
Parwowiroza u psa to wysoce zaraźliwa choroba zakaźna przewodu pokarmowego występująca głównie u młodych zwierząt. Dorosłego psa jest możliwa, gdy nie był on szczepiony. Czynnikiem chorobotwórczym jest bezotoczkowy wirus z jednoniciowym DNA. Psi parwowirus jest odporny na wiele powszechnie stosowanych detergentów i środków dezynfekujących, a także na zmiany temperatury i pH, co oznacza, że może utrzymywać się w pomieszczeniu przez co najmniej 2 miesiące!
Jak już wspomniano, najbardziej podatne są psy młode (w wieku od 6 tygodni do 6 miesięcy), nieszczepione lub niecałkowicie uodpornione. U starszych czworonogów ryzyko choroby spada, szczególnie, gdy poddawane są szczepieniom przypominającym. Rasy, u których występuje zwiększone ryzyko choroby to:
- Rottweilery,
- Dobermany,
- Amerykańskie Pit Bull Terriery,
- Springer Spaniele angielskie,
- Owczarki niemieckie.
Kiedy choroba może wystąpić u szczeniaka? Jeżeli młody pies wypił wystarczającą ilość siary, jest on chroniony przed infekcją w trakcie kilku pierwszych tygodni życia. Warunkiem jest jednak występowanie przeciwciał przeciwko parwowirusowi u samicy. Podatność na zakażenie wzrasta wraz ze spadkiem miana przeciwciał nabytych od suki.
Polecane karmy dla psów z problemami zdrowotnymi
Chore zwierzęta rozsiewają wirus, wydalając go z kałem w ciągu 4-5 dni po ekspozycji, czyli jeszcze przed pojawieniem się objawów klinicznych. Siewstwo kontynuowane jest przez cały okres choroby i około 10 dni po wyzdrowieniu klinicznym.
Do zakażenia dochodzi na skutek bezpośredniego kontaktu z odchodami zawierającymi wirus lub pośrednio poprzez kontakt ze skażonymi przedmiotami np. sprzętem pielęgnacyjnym. Replikacja parwowirusa zachodzi w tkance limfatycznej jamy ustnej i gardła, a następnie infekuje i niszczy komórki nabłonka jelita cienkiego. Działanie wirusa powoduje martwicę nabłonka, zanik kosmków oraz upośledzoną zdolność wchłaniania i zaburzoną funkcję bariery jelitowej. Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o chorobach zakaźnych zwierząt.
Objawy u szczeniaka i dorosłego psa
Kliniczne objawy występują około 5–7 dni po zakażeniu. Pierwsze symptomy są niespecyficzne jak:
- apatia,
- gorączka,
- brak apetytu.
Z czasem pojawiają się:
- wymioty,
- krwotoczna biegunka z jelita cienkiego.
Obserwacje potwierdzają jednak, że u około 25% osobników ta psia choroba występuje w postaci niekrwotocznej. Im młodszy pies tym szybciej pojawia się odwodnienie, osłabienie tętna oraz hipotermia. Psy odczuwają także dyskomfort jelitowy i ból brzucha.
Sekcyjnie u psów, które nie przeżyły parwowirozy, widoczne są zmiany takie jak:
- pogrubiona ściana jelit,
- wodnista, śluzowata lub krwotoczna treść w jelitach,
- obrzęk węzłów chłonnych,
- zanik grasicy.
Parwowiroza u psa – diagnostyka, leczenie i rokowania
Jak rozpoznać wirusowe przyczyny choroby psa?
Wirusy inaczej niż np. wszoły u psów i kotów lub kleszcz u kota są niewidoczne. Mimo to diagnoza opiera się głównie na wywiadzie oraz badaniu klinicznym. Podejrzenia potwierdza jednak szybki test, do którego pobiera się wymaz kału z odbytu. Testy dostępne są w większości lecznic weterynaryjnych i mają bardzo dobrą zarówno czułość, jak i swoistość. Wyniki fałszywie dodatnie można uzyskać w ciągu 4–10 dni po szczepieniu zmodyfikowaną żywą szczepionką CPV.
Zapalenie jelit można podejrzewać u każdego niezaszczepionego lub nie w pełni uodpornionego psa z opisanymi objawami klinicznymi. Lekarz weterynarii zwykle zleca badana krwi, by ocenić stan ogólny psa. W przebiegu parwowirozy u większości czworonogów rozwija się leukopenia (limfopenia i neutropenia). Wyniki skazują także azotemię przednerkową, hipoalbuminemię, hiponatremię, hipokaliemię, hipochloremię i hipoglikemię oraz zwiększoną aktywności enzymów wątrobowych.
Leczenie i rokowania w przypadku parwowirusa psów
Parwowiroza to nie kleszcz u kota, którego można usunąć samodzielnie. Leczenie domowe nie przyniesie skutków, a nawet może przyczynić się do zgonu psa. Im szybciej szczeniak trafi do lekarza, tym większe szanse na przeżycie pupila.
Czworonogi, u których potwierdzono obecność wirusa, należy odizolować od innych osobników, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji.
Leczenie parwowirozy opiera się na podawaniu preparatów wspomagających. Konieczna jest terapia płynami i elektrolitami, odpowiednie żywienie, leki przeciwwymiotne, a sporadycznie także antybiotyki.
Jeśli u Twojego nieszczepionego psa pojawiła się biegunka oraz wymioty nie licz na leczenie domowe, tylko szybko udaj się na wizytę w gabinecie weterynaryjnym!