Parwowiroza u psa – objawy, sposoby zakażenia, leczenie, powikłania

Choroby zakaźne u psów

Choroby zakaźne u psów wywoływane są przez bakterie, grzyby oraz wirusy. Pojawiają się one zwykle częściej u młodych zwierząt lub starszych psów z chorobami obniżającymi ich odporność.

Przykładowe wirusowe choroby psów to:

• nosówka,
• koronawirusowe zapalenie jelit,
• parwowiroza,
• rotawirusowe zapalenie jelit,
• wścieklizna,
• parainfluenza.

Wirusy wykazują preferencje gatunkowe. Przykładem może być parwowirus. Psi wirus powoduje parwowirozę, ale u kotów blisko spokrewniony z nim wirus wywołuje koci tyfus (panleukopenię). Podobnie działa koronawirus jelitowy, który występuje w “wersji” zakaźnej dla psów oraz kotów.

Zarówno koci tyfus, jak i parwowiroza przenoszą się dość łatwo, a największe zagrożenie stanowią takie miejsca jak wystawy, hotele dla zwierząt, zawody sportowe czy psie przedszkole.

Parwowiroza u psa

Parwowirus – przyczyny choroby

Parwowiroza u psa to wysoce zaraźliwa choroba zakaźna przewodu pokarmowego występująca głównie u młodych zwierząt. Dorosłego psa jest możliwa, gdy nie był on szczepiony. Czynnikiem chorobotwórczym jest bezotoczkowy wirus z jednoniciowym DNA. Psi parwowirus jest odporny na wiele powszechnie stosowanych detergentów i środków dezynfekujących, a także na zmiany temperatury i pH, co oznacza, że może utrzymywać się w pomieszczeniu przez co najmniej 2 miesiące! 

Jak już wspomniano, najbardziej podatne są psy młode (w wieku od 6 tygodni do 6 miesięcy), nieszczepione lub niecałkowicie uodpornione. U starszych czworonogów ryzyko choroby spada, szczególnie, gdy poddawane są szczepieniom przypominającym. Rasy, u których występuje zwiększone ryzyko choroby to:

• Rottweilery,
• Dobermany,
• Amerykańskie Pit Bull Terriery,
• Springer Spaniele angielskie,
• Owczarki niemieckie.

Kiedy choroba może wystąpić u szczeniaka? Jeżeli młody pies wypił wystarczającą ilość siary, jest on chroniony przed infekcją w trakcie kilku pierwszych tygodni życia. Warunkiem jest jednak występowanie przeciwciał przeciwko parwowirusowi u samicy. Podatność na zakażenie wzrasta wraz ze spadkiem miana przeciwciał nabytych od suki.

Chore zwierzęta rozsiewają wirus, wydalając go z kałem w ciągu 4-5 dni po ekspozycji, czyli jeszcze przed pojawieniem się objawów klinicznych. Siewstwo kontynuowane jest przez cały okres choroby i około 10 dni po wyzdrowieniu klinicznym.

Do zakażenia dochodzi na skutek bezpośredniego kontaktu z odchodami zawierającymi wirus lub pośrednio poprzez kontakt ze skażonymi przedmiotami np. sprzętem pielęgnacyjnym. Replikacja parwowirusa zachodzi w tkance limfatycznej jamy ustnej i gardła, a następnie infekuje i niszczy komórki nabłonka jelita cienkiego. Działanie wirusa powoduje martwicę nabłonka, zanik kosmków oraz upośledzoną zdolność wchłaniania i zaburzoną funkcję bariery jelitowej. Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o chorobach zakaźnych zwierząt.

Objawy u szczeniaka i dorosłego psa

Kliniczne objawy występują około 5–7 dni po zakażeniu. Pierwsze symptomy są niespecyficzne jak:

• apatia,
• gorączka,
• brak apetytu.

 Z czasem pojawiają się:

• wymioty,
• krwotoczna biegunka z jelita cienkiego.

Obserwacje potwierdzają jednak, że u około 25% osobników ta psia choroba występuje w postaci niekrwotocznej. Im młodszy pies tym szybciej pojawia się odwodnienie, osłabienie tętna oraz hipotermia. Psy odczuwają także dyskomfort jelitowy i ból brzucha.

Sekcyjnie u psów, które nie przeżyły parwowirozy, widoczne są zmiany takie jak:

• pogrubiona ściana jelit,
• wodnista, śluzowata lub krwotoczna treść w jelitach,
• obrzęk węzłów chłonnych,
• zanik grasicy.

Parwowiroza u psa – diagnostyka, leczenie i rokowania

Jak rozpoznać wirusowe przyczyny choroby psa?

Wirusy inaczej niż np. wszoły u psów i kotów lub kleszcz u kota są niewidoczne. Mimo to diagnoza opiera się głównie na wywiadzie oraz badaniu klinicznym. Podejrzenia potwierdza jednak szybki test, do którego pobiera się wymaz kału z odbytu. Testy dostępne są w większości lecznic weterynaryjnych i mają bardzo dobrą zarówno czułość, jak i swoistość. Wyniki fałszywie dodatnie można uzyskać w ciągu 4–10 dni po szczepieniu zmodyfikowaną żywą szczepionką CPV.

Zapalenie jelit można podejrzewać u każdego niezaszczepionego lub nie w pełni uodpornionego psa z opisanymi objawami klinicznymi. Lekarz weterynarii zwykle zleca badana krwi, by ocenić stan ogólny psa. W przebiegu parwowirozy u większości czworonogów rozwija się leukopenia (limfopenia i neutropenia). Wyniki skazują także azotemię przednerkową, hipoalbuminemię, hiponatremię, hipokaliemię, hipochloremię i hipoglikemię oraz zwiększoną aktywności enzymów wątrobowych.