Odrobaczanie kota krok po kroku - preparaty, ceny, jak często

Jakie robaki występują u kota i jak ulega on zakażeniu

Robaczyce u kota

Podobnie jak u psów, najczęściej spotykanymi robakami u kota są glisty (Toxocara cati). Nicień ten jest wyjątkowo plenny – dorosła samica może złożyć 20-50 tysięcy jaj na dobę. Wydalane są one z organizmu kota wraz z kałem. Jaja te stają się inwazyjne w ciągu 2-7 tygodni, w zależności od temperatury otoczenia, najbardziej sprzyjająca to 15-20 stopni Celsjusza. W tych warunkach w wydalonych przez kota jajach rozwijają się larwy, które mają zdolność przetrwania poza organizmem żywiciela nawet kilka lat. Oznacza to, że odchody kota, o ile są natychmiast sprzątnięte i zniszczone, nie stanowią zagrożenia, nawet jeżeli zwierzę jest zarobaczone glistami.

Innym nicieniem występującym u kotów jest tęgoryjec (Ancylostoma tubaeforme, rzadziej Uncinaria stenocephala). Podobnie jak u glist, samica składa jaja w jelicie cienkim kota, następnie wędrują one wraz z treścią pokarmową i wydalane są z kałem na zewnątrz. Dalszy rozwój przebiega w dość podobny sposób jak u glisty – larwy wykluwają się z jaj poza organizmem żywiciela i pozostają na zewnątrz do czasu połknięcia przez kolejne zwierzę.

U kotów najpospolitszym robakiem płaskim jest tasiemiec – ten sam, który występuje u psów (Dypilidium caninum). Przenoszony jest przez pchły i wszy. W jelicie cienkim kota przytwierdza się do ścianki za pomocą główki, uzbrojonej w przyssawki i haczyki. Dorosły tasiemiec może osiągnąć nawet 70 cm długości. Końcowe jego człony oddzielają się i wydostają na zewnątrz przez odbyt, a od główki narastają kolejne. Tasiemiec rośnie przez całe swoje życie.

Innym rodzajem tasiemca, występującego u kotów, jest Taenia spp. Jest to, w przeciwieństwie do Dypilidium caninum, tasiemiec nieuzbrojony. Jego żywicielem pośrednim są gryzonie, np. myszy, szczury, ale także króliki. Jeśli planujesz odrobaczanie swojego pupila, sprawdź także ten artykuł o tabletkach na odrobaczanie kota.

Zakażenie i cykl rozwojowy robaków u kota

W przeciwieństwie do szczeniąt, zakażenie glistami w życiu płodowym nie dotyczy kociąt. Rodzą się one wolne od glist. Natomiast jeżeli kotka nie była odrobaczana przed kryciem, inwazyjne jaja glist mogą się przedostać do ich organizmów drogą pokarmową – przez mleko matki. Starsze koty, zwłaszcza wychodzące na dwór, mogą się zarazić, jeżeli połkną inwazyjne jaja, pozostające na zewnątrz. Mogą one znajdować się w glebie lub w wodzie, np. w kałuży. U kota niewychodzącego również może dojść do zarażenia glistami, jeżeli np. któryś z domowników przyniesie inwazyjne jaja na butach.

Glistnica u kotów bardzo często przebiega bezobjawowo. Objawy są stosunkowo najłatwiejsze do zaobserwowania u małych kociąt, kotów starych i osłabionych, ale zdarza się, że dopiero obecność dorosłych glist w odchodach jest sygnałem do udania się do lekarza weterynarii.

Cykl rozwojowy tęgoryjca przebiega dwojako. Pierwsza droga to droga pokarmowa. Kot połyka larwę tęgoryjca, która w jelicie cienkim rozwija się do postaci dorosłej, a ta składa jaja, które następnie kot wydala z kałem. Na zewnątrz z jaj wylęgają się larwy i przeobrażają się do postaci inwazyjnej, po czym zostają ponownie połknięte. Druga droga prowadzi przez skórę do krwiobiegu żywiciela. Poprzez naczynia krwionośne larwy przedostają się do pęcherzyków płucnych, następnie do dróg oddechowych, gdzie po podrażnieniu krtani są wykrztuszane i połykane. Dalej ich rozwój przebiega tak samo, jak pierwszą drogą – pokarmową.

Rozpoznanie zakażenia jest dość trudne, aczkolwiek np. w przypadku inwazji przez skórę w miejscu wniknięcia larwy może wystąpić stan zapalny skóry, świąd, a z objawów pokarmowych – biegunka (niekiedy podbarwiona krwią), kaszel, wymioty i anemia.

Tasiemcem kot zaraża się, zjadając wesz lub pchłę (w przypadku Dypilidium caninum) bądź gryzonia (w przypadku Taenia spp), które są żywicielami pośrednimi. Larwa tasiemca uwalnia się z osłonki w jelicie cienkim kota, przyczepia się do ścianki jelita i intensywnie narasta od główki. Człony, które wyrosły jako pierwsze, znajdują się na końcu robaka i po osiągnięciu dojrzałości (każdy człon posiada własny układ rozrodczy i zdolność ruchu) odpadają i są wydalane na zewnątrz. Człony zawierają jaja, które stanowią pokarm dla insektów lub mogą być połknięte przez gryzonie. W ich organizmach mogą przetrwać aż do połknięcia żywiciela pośredniego przez kota.

Objawem tasiemczycy u kota jest wydalanie członów, świąd odbytu lub jego stan zapalny, kiedy kot często się wylizuje. Im dłużej tasiemiec bytuje w jelicie kota, tym wyraźniejsze są tego oznaki, np. chudnięcie, zahamowanie wzrostu u małego kotka, pogorszenie jakości sierści.

Odrobaczanie kota, leki, badanie na obecność pasożytów

Czym odrobaczyć kota w domu, odrobaczanie małego kotka

Wielu właścicieli pyta, na czym polega „odrobaczywienie” kota i kiedy je przeprowadzić. Cykl odrobaczeń kociąt w hodowli rozpoczyna się około 4-5 tygodnia życia, a kontynuacja następuje po dwóch tygodniach, zawsze na tydzień przed planowanym szczepieniem ochronnym. Przed odrobaczeniem warto wykonać badanie kału na obecność pasożytów. Po wykonaniu całego cyklu szczepień ochronnych, poprzedzonych każdorazowo odrobaczeniami tydzień wcześniej, „odrobaczywienie” przeprowadza się co trzy miesiące do ukończenia przez kota wieku 12 miesięcy. Dotyczy to zarówno kota wychodzącego, jak i niewychodzącego. Należy pamiętać, że kot niewychodzący może ulec zarażeniu drogą pośrednią, o czym była mowa powyżej.

Odrobaczanie kota przed szczepieniem jest bardzo istotne, zwłaszcza jeżeli chodzi o małego kotka. Jeżeli jest on zarobaczony, jego układ odpornościowy może nie zareagować właściwie na szczepionkę i w rezultacie spowodować, że szczepienie będzie nieskuteczne. Z tego względu niekiedy warto nawet wydłużyć okres szczepień poza kalendarz, zawsze jednak konsultując z lekarzem weterynarii, kiedy odrobaczyć kota.

Należy też pamiętać, że u kotów robaczyce często nie dają objawów, dlatego zaleca się wykonywanie badań parazytologicznych kału. Natomiast jeżeli po podaniu preparatu na odrobaczanie kota w jego kale zauważymy robaki jak makaron, oznacza to, że kot miał glisty. To jedyny nicień, którego nie sposób pomylić nawet „na oko” z jakimkolwiek innym.

Leki na odrobaczanie kota mogą mieć różną postać:

• Tabletki na odrobaczanie kota
• Pasta odrobaczająca
• Żel odrobaczający
• Krople do aplikowania na kark (spot on)
• Preparat do iniekcji (zastrzyk) – do podania w gabinecie weterynaryjnym.

Jeżeli kot ma tasiemczycę, wówczas należy zastosować preparat doustny lub zastrzyk razem z kroplami spot on, gdyż ważne jest wytępienie pasożytów zewnętrznych, które są żywicielami pośrednimi tasiemca. W przypadku silnej inwazji nicieni należy zachować daleko idące środki ostrożności. Zazwyczaj leki odrobaczające stosuje się w proporcji do masy ciała. Jednak przy silnej inwazji konieczne jest rozłożenie kuracji w czasie, gdyż jednorazowe uśmiercenie większej liczby np. glist może spowodować, że martwe robaki zaczopują światło jelita, co może skończyć się niedrożnością przewodu pokarmowego i nawet śmiercią zwierzęcia.

Niekiedy można zauważyć „dziwne” zachowanie kota po odrobaczeniu. Po podaniu leku, zwłaszcza tabletki na odrobaczanie kota, może wystąpić ślinienie i chwilowo nieskoordynowane ruchy lub przerażenie. Jest to reakcja typowa w sytuacji, kiedy kotu „nie pasuje” smak leku. Jest to też wskazówka, aby w przyszłości stosować inny preparat. Z tego względu należy obserwować zachowanie kota po odrobaczeniu, a spostrzeżenia zasygnalizować lekarzowi weterynarii.