Nosówka u psa - objawy, rozpoznanie, leczenie, zapobieganie

Nosówka u psa – wszystko co musisz wiedzieć o przebiegu choroby

Co to jest nosówka?

Nosówka to wysoce zaraźliwa choroba wirusowa. Są na nią podatne wszystkie czworonogi, ale w grupie największego ryzyka znajdują się nieszczepione szczenięta w wieku poniżej 4 miesięcy.

Wirus przenosi się z psa na psa poprzez bezpośredni kontakt ze świeżym moczem, krwią lub śliną. Kichanie, kaszel i wspólne miski z jedzeniem lub wodą to inne możliwe sposoby przenoszenia wirusa. Nosówka dotyka nie tylko psy, ale także wiele gatunków dzikich zwierząt, dlatego kontakt czworonogów ze zwierzętami leśnymi ułatwia rozprzestrzenianie się choroby.

Zakażone psy potrafią wydalać wirusa przez długie tygodnie, a ciężarne suki mogą przenosić czynnik chorobotwórczy na swoje młode za pośrednictwem łożyska.

Postacie i objawy choroby u psów

Nosówka u psa może przebiegać w kilku postaciach, a każda z nich daje trochę inne objawy.

• Postać żołądkowo-jelitowa - forma jelitowa charakteryzuje się wymiotami oraz biegunką.
• Postać płucna - występuje z obfitym wysiękiem z nosa oraz zapaleniem oskrzeli przechodzącym w zapalenie płuc.
• Postać oczna – ta zaraźliwa choroba może wpływać także na psie oczy i wywoływać światłowstręt oraz nadmierną produkcję łez.
• Postać nerwowa – występuje samodzielnie lub rozwija się po przejściu formy nieżytowej. Objawy są bardzo odmienne i obejmują niezborność ruchową oraz tiki nerwowe.
• Postać skórna – chory pies wygląda, jakby miał podrażnioną skórę. Początkowo jest ona bowiem zaczerwieniona. Z czasem pojawiają się na niej krosty oraz pęcherzyki. Zajęte miejsca to skóra na brzuchu, udach i uszach.

Wspomnieć należy także o chorobie twardej łapy, czyli specyficznej formie choroby. Objawia się ona u psów powyżej 7 roku życia. Zdjęcie psa cierpiącego na tę postać obrazuje to, że skóra na opuszkach łap i nosie jest stwardniała oraz popękana i sucha.

Ochroń swojego szczeniaka – profilaktyka nosówki u psów

Szczenięta i dorastające psy, które nie zostały zaszczepione, są najbardziej narażone na wirusa nosówki. Zazwyczaj są to zwierzęta z nieznanymi historiami szczepień lub kupione z wątpliwych źródeł. Brak szczepień u suki-matki dodatkowo zwiększa podatność małych psów.

Osłabiony układ odpornościowy sprzyja wtórnym powikłaniom i rozwojowi zapalenia płuc. Ponadto u niektórych szczeniąt pojawiają się drgawki i inne objawy ze strony układu nerwowego.

Chcąc chronić szczeniaka przed zachorowaniem należy poddać go szczepieniom ochronnym. Pierwsze szczepienie preparatem typy “puppy” może odbyć się już między 4, a 6 tygodniem życia. Konieczne jest kilka dawek przypominających, co 3-4 tygodnie. Schemat szczepień kończy zwykle szczepienie przeciwko wściekliźnie. Wścieklizna u psa należy do chorób zwalczanych z urzędu i jest to jedyne szczepienie obowiązkowe, gdyż choroba ta jest zoonozą stanowiącą zagrożenie dla człowieka.

Nosówka (inaczej niż wścieklizna u psa) nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Nie jest zatem objęta obowiązkowymi programami zwalczania. Zwierzęta domowe szczepione są przez opiekunów dobrowolnie. Sprawdź także ten artykuł o rasach psów najbardziej obarczonych chorobami.

Jak rozpoznać i leczyć nosówkę?

Jak wygląda diagnostyka nosówki?

Psa z nosówką rozpoznać można często już po samych objawach klinicznych. W celu potwierdzenia podejrzeń lekarz weterynarii wykonuje jednak badania dodatkowe. Na rynku dostępne są testy na nosówkę, ale ich wyniki nie zawsze są wiarygodne. Weterynarz musi zatem przyjrzeć się całemu obrazowi choroby.

Zdarza się, że infekcja prowadzi do śródmiąższowego zapalenia płuc z wtórnym zakażeniem bakteryjnym. Występujący w tej postaci kaszel można pomylić z zakaźnym zapaleniem tchawicy i oskrzeli (kaszlem kenelowym). W takiej sytuacji lekarz weterynarii może przesłać pobrane wymazy na szeroki panel PCR z dróg oddechowych, który wykrywa takie czynniki chorobotwórcze jak wirus nosówki, Mycoplasma, Bordetella bronchiseptica, adenowirus psów typu 2, herpeswirus psów typu 1 czy parinfluenza psów.

Do diagnostyki pobiera się m.in. wymaz z nosa lub spojówek. Lekarz weterynarii umieszcza go w specjalnej pożywce transportowej, a w laboratorium poddawany jest on badaniu PCR. W testach wykorzystuje się także krew lub mocz.

Badania pośmiertne wymagają pobrania próbek różnych tkanek utrwalonych w formalinie oraz świeżych. Zdarza się, że testy nie wykazują obecności wirusa w chorobowo zmienionej tkance płuc, ale w próbkach z tkanek, na których nie było wyraźnych zmian makroskopowych.