Dysplazja stawu biodrowego u psa – przyczyny, objawy, leczenie, rokowania

Staw biodrowy psów – budowa i przyczyny chorób bioder

Staw biodrowy psa stanowi połączenie pomiędzy kością biodrową (będącą częścią miednicy) oraz kością udową. Jest to staw prosty, a w jego budowie wyróżnia się:

• głowę kości udowej,
• panewkę kości biodrowej,
• torebkę stawową,

Biodra psa biorą czynny udział w jego ruchu i odpowiadają za wybijanie się czworonoga do skoku oraz napęd w trakcie biegu.

W grupie największego ryzyka znajdują się psy ras szybko rosnących, czyli:

• owczarek niemiecki,
• labrador,
• golden retriver,
• bokser,
• dog,
• owczarek kaukaski,
• sznaucer olbrzymi.

Lepiej zapobiegać niż leczyć, dlatego u szczeniąt powyższych ras warto zadbać o profilaktykę. Nosówka u psa nie wystąpi lub będzie miała łagodniejszy przebieg u szczepionego psa, a w przypadku ryzyka chorób bioder należy zadbać o odpowiedni poziomu oraz rodzaj ruchu i zdrową dietę. Czynności te zapobiegają otyłości, która stanowi jeden z czynników przyczyniającym się do rozwoju problemu.

Dysplazja stawu biodrowego u psa – objawy

Choroba polega na niedopasowaniu struktur kostnych w jednym lub obu stawach biodrowych. Prawidłowy staw biodrowy charakteryzuje się tym, że głowa kości udowej pasuje do panewki w miednicy, tymczasem u chorego psa głowa kości udowej ma nieprawidłową pozycję z powodu zbyt płytkiej panewki. Taka wada stawów prowadzi do pogłębiania problemu i kłopotów z poruszaniem się czworonoga.

Objawy mogą wystąpić w każdym wieku, czyli już u 4-miesięcznego lub kilkuletniego czworonoga. Prezentowane przez zwierzę oznaki problemu są zmienne i nie zawsze korelują z obrazem radiologicznym

Zalicza się do nich:

• kulawizna (łagodna, umiarkowana lub ciężka),
• zwiotczenie stawów (objaw Ortolaniego),
• zmniejszony zakres ruchu,
• niechęć do ruchu,
• chwiejny chód,
• zanik mięśni kończyn miednicznych,
• trudności podczas wstawania,
• trzeszczenie i ból podczas pełnego wyprostu i zgięcia.

Pamiętajmy, że dysplazja to nie zwichnięcie! Zwichnięcie stawu biodrowego polega bowiem na zerwaniu torebki stawowej i więzadeł, co następuje, gdy pojawia się uraz mechaniczny. U psów jest ono najczęściej konsekwencją wypadku komunikacyjnego. U młodych czworonogów szybkorosnących ras zdarza się także zapalenie stawów, które może dawać objawy podobne do dysplazji. Zawsze konieczna jest zatem diagnostyka różnicowa.

Ból początkowo wynika z powtarzających się urazów, jak mikropęknięcia kości, które ocierają się o siebie. W miarę postępu erozji chrząstki rozwija się zwyrodnienie stawu. Jeśli szukasz więcej porad, sprawdź także ten artykuł o przyczynach i objawach dysplazji u psa.

Czy dysplazja stawu biodrowego u psa jest uleczalna?

Do postawienia diagnozy konieczne są zdjęcia RTG. Prześwietlenie wykonuje się w wieku 4 i 9 miesięcy, a następnie po osiągnięciu dojrzałości. Do zdjęcia RTG pies musi zostać znieczulony, by lekarz weterynarii mógł ułożyć go w optymalnej (do oceny dysplazji) pozycji.

Skala rozciąga się od A1 do C3:

• A1 – staw normalny
• A2 -staw prawie normalny
• B – staw podejrzany
• C1 – dysplazja nieznaczna
• C2 – dysplazja umiarkowana
• C3 – dysplazja ciężka.

U psów z niewielkimi zmianami wprowadza się leczenie oparte na ograniczeniu niektórych aktywności fizycznych. Podawane są także leki wspomagające stawy. Do takich substancji zalicza się:

• siarczan chondroityny,
• glukozaminę,
• niesterydowe leki przeciwzapalne.

Problem pogłębiać może każdy uraz, dlatego u psów z dysplazją zaleca się kontrolowane ćwiczenia rozbudowujące masę mięśniową (np. pływanie) oraz masaże. Zwyrodnienie w stawach wymaga odpowiednich technik, dlatego zgłoś się do profesjonalnych zoofizjoterapeutów.

Przykładowa padaczka u psa nie jest uleczalna, ale może być kontrolowana lekami. Tymczasem, gdy zmiany w stawach są poważne nie ma podobnej opcji i konieczne jest leczenie operacyjne. Cena zabiegu jest zależna od metody, wagi psa oraz miasta i renomy ortopedy weterynaryjnego. Zabiegi chirurgiczne obejmują:

• pectinotomię w celu zmniejszenia bólu,
• potrójną osteotomię miednicy w celu zapobiegania podwichnięciu,
• zespolenie spojenia łonowego w celu zapobiegania podwichnięciu,
• odnerwienie torebki stawowej w celu zmniejszenia bólu,
• wzmocnienie panewki grzbietowej w celu zmniejszenia podwichnięcia,
• resekcję głowy i szyi kości udowej w celu zmniejszenia zapalenia stawów
• całkowitą wymianę stawu biodrowego
• osteotomię korygującą kości udowej w celu zmniejszenia podwichnięcia głowy kości udowej.