Dysplazja bioder u psa i kota - objawy, diagnostyka, leczenie, rokowania

Dysplazja bioder u psa i kota a inne choroby stawów

Staw biodrowy zarówno u psów, jak i kotów zbudowany jest z panewki kości biodrowej oraz główki kości udowej. Jest to staw prosty i kulisty, należący do największych stawów w ciele psów oraz kotów.

Kot choruje na dysplazje znacznie rzadziej niż pies, ale jego stawy biodrowe również mogą ulegać deformacji. Zdrowy pies lub kot ma głowę kości udowej ściśle przylegającą do panewki, choć jednocześnie staw musi być wystarczająco luźny, aby jego struktury mogły się ślizgać i częściowo rotować, co umożliwia zwierzęciu normalny ruch. Prawidłowo ukształtowane stawy biodrowe pozwalają zatem na bezproblemowe i komfortowe kładzenie się, wstawanie, wspinanie na drzewa czy gonienie za ofiarami albo piłkami, gdy jest to labrador lub inny przedstawiciel psów.

U psów predyspozycje do dysplazji występują u:

• owczarka niemieckiego,
• golden retrivera,
• labrador retrivera,
• berneńskiego psa pasterskiego.

Wśród kotów dysplazja pojawia się najczęściej u:

• maine coonów,
• devon rexów,
• kotów syjamskich,
• persów,
• kotów bengalskich.

Dysplazja to nie zwichnięcie stawu! Zwichnięcie oznacza bowiem całkowite oddzielenie od siebie kości wchodzących w jego skład. U niektórych psów, takich jak labrador retriever i owczarki niemieckie, występują jednak predyspozycje do podwichnięcia stawu biodrowego, które wynikają z predyspozycji do dysplazji.

Podobnie dysplazja nie jest tożsama z zapaleniem stawów, choć oba problemy mogą współistnieć. Choroba zwyrodnieniowa to bowiem zapalenie stawu, które występuje, gdy dochodzi do urazów i w związku z tym dotyka praktycznie każdego psa z dysplazją stawu biodrowego.

Dysplazja u psa i u kota - objawy i diagnostyka

Dysplazja stawu biodrowego u psa I kota to wieloczynnikowa nieprawidłowość w rozwoju stawu biodrowego. Problem charakteryzuje się wiotkością, w której miejscu rozwija się zwyrodnienie stawu. Powodem powstawania zmian jest nadmierny i szybki wzrost, zbyt forsowne ćwiczenia, każdy uraz, nieprawidłowe odżywianie i czynniki dziedziczne. W ujęciu patofizjologicznym podstawą jest różnica między masą mięśniową stawu biodrowego, a szybkim rozwojem kości.

Dysplazja u psa daje takie objawy jak:

• kulawizna (łagodna, umiarkowana lub ciężka),
• zwiotczenie stawów (objaw Ortolaniego),
• zmniejszony zakres ruchu,
• niechęć do ruchu,
• chwiejny chód,
• zanik mięśni kończyn miednicznych,
• trudności podczas wstawania,
• trzeszczenie i ból podczas pełnego wyprostu i zgięcia.

W diagnostyce główną rolę odgrywają zdjęcia rentgenowskie. Pies musi zostać znieczulony, by lekarz weterynarii mógł odpowiednio zobrazować staw biodrowy. Po badaniu opiekun otrzyma zdjęcia, oznaczenia stanu stawów zostaną wpisane do książeczki, a lekarz omówi leczenie dysplazji u danego pacjenta.

Skala ma oznaczenia od A1 do C3:

• A1 – staw normalny
• A2 -staw prawie normalny
• B – staw podejrzany
• C1 – dysplazja nieznaczna
• C2 – dysplazja umiarkowana
• C3 – dysplazja ciężka.

Jeśli szukasz więcej informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o dysplazji stawów.

Leczenie dysplazji – leki czy operacja?

Najważniejsza jest profilaktyka! Jeśli jesteś opiekunem owczarka niemieckiego lub innego czworonoga predysponowanego do dysplazji, zadbaj, by nie przydarzył mu się uraz. Unikaj śliskich powierzchni, nagłego zrywania do biegu oraz zbyt forsownego i długiego wysiłku. Zwróć uwagę także na dobrej jakości karmy oraz dodatek substancji wspomagających chrząstki stawowe np. glukozaminy oraz siarczanu chondroityny.

Dysplazji sprzyja nie tylko każdy uraz, ale także nadmierne obciążenie, dlatego u niektórych zwierząt leczyć należy także otyłość lub nadwagę. W tym celu wprowadzona może zostać specjalistyczna karma odchudzająca o niższej zawartości kalorii oraz odpowiednie ćwiczenia. Aktywność fizyczną dobrze jest ukierunkować na ruchy i czynności wspomagające świadomość ciała psa oraz przyrost masy mięśniowej bez nadmiernego obciążania stawów. Pomóc w tym może lekarz weterynarii lub zoofizjoterapeuta.