Twój pies może stać się lękliwy lub agresywny, jeśli tego nie zrobisz na czas
Powszechnie wiadomo, że szczeniaki wymagają socjalizacji. W tym artykule opisujemy jej przebieg od pierwszych dni życia psa oraz podpowiadamy, jakich błędów unikać.
- Socjalizacja szczeniaka od 3 do 7 tygodnia życia
- Socjalizacja psa - gdy coś poszło nie tak
- Socjalizacja szczeniaka między 8 a 14 tygodniem życia
- Jak socjalizować szczeniaka?
- Weterynarz, groomer i zabiegi pielęgnacyjne
- Socjalizacja psa z innymi psami i ludźmi
- Socjalizacja dorosłego psa
Socjalizacja szczeniaka od 3 do 7 tygodnia życia
W tym okresie szczenię uczy się, czym jest życie psa. Obserwuje matkę, poznaje psie sygnały i ćwiczy je podczas zabaw z rodzeństwem. W ten sposób dowiaduje się, jak działa psia społeczność, kiedy może ugryźć w zabawie, a jakie zachowanie spotka się z karą lub odrzuceniem.
Konflikty między szczeniakami szybko mijają, bo bliskość podczas karmienia wymusza szybkie godzenie się. Maluch uczy się sygnałów od zaproszenia do zabawy po postawy grożące agresją. Nawet machanie ogonem powstaje dzięki interakcjom z matką i rodzeństwem.
Około trzeciego tygodnia suka zaczyna opuszczać młode, co uczy je radzenia sobie z frustracją. Powrót matki to lekcja relacji z dorosłym psem – szczeniaki odkrywają, które zachowania spotykają się z akceptacją, a które są ignorowane.
Każdy dzień spędzony z matką i rodzeństwem jest kluczowy. Wczesne oddzielenie od grupy może zaszkodzić nauce psich zachowań. Do siódmego tygodnia życia maluchy są ciekawskie, ufne i otwarte na kontakt z człowiekiem, dzięki czemu łatwo tworzą pozytywne skojarzenia.
Błędem jest całkowite izolowanie suki ze szczeniętami. Ten czas to najlepszy moment na oswajanie malucha z nowymi bodźcami: dźwiękami, zapachami, różnymi ludźmi czy obecnością innych zwierząt. Wszystko jednak należy wprowadzać stopniowo, aby nie przeciążyć psa. Sprawdź także ten artykuł z poradami, jak wychować psa.
Socjalizacja psa - gdy coś poszło nie tak
Są sytuacje, gdy szczenię zostaje zbyt wcześnie odłączone od matki lub osierocone. Takie psy mają trudności w budowaniu relacji z innymi psami i wymagają od opiekunów dodatkowej pracy. Kluczowa jest wtedy socjalizacja z innymi psami, najlepiej przed ukończeniem 14 tygodnia życia.
Podobnie pies wychowywany w izolacji od ludzi może stać się nieufny i lękliwy. Budowanie relacji z człowiekiem będzie wtedy dłuższe i trudniejsze, zwłaszcza jeśli wcześniejsze doświadczenia z ludźmi były negatywne.
Nadrabianie braków w socjalizacji w późniejszym wieku jest możliwe, ale wymaga ogromnej cierpliwości i często pomocy specjalisty. Takie psy potrzebują więcej czasu, aby poradzić sobie w trudnych sytuacjach niż ich dobrze zsocjalizowani rówieśnicy.
Socjalizacja szczeniaka między 8 a 14 tygodniem życia
Po tym czasie szczeniak trafia do nowego domu, gdzie uczy się zasad panujących w rodzinie. Analizuje skutki swoich działań i zapamiętuje, które zachowania mu się opłacają, a których lepiej unikać. W tym okresie jego mózg rozwija się bardzo szybko, dlatego nauka jest intensywna.
Socjalizacja musi być dobrze zaplanowana i ostrożna. Przemęczenie czy przestraszenie szczeniaka może sprawić, że przestanie chętnie poznawać nowe doświadczenia. Kluczowa jest równowaga między bodźcami a odpoczynkiem.
Warto pokazywać psu różne sytuacje, które mogą mu się przydać w życiu – także te, których na co dzień nie doświadcza, jak hałas miasta. Dzięki temu będzie później lepiej przystosowany do nowych okoliczności.
Jak socjalizować szczeniaka?
Dobrym pomysłem jest zapoznawanie psa z ruchem ulicznym, komunikacją miejską czy miejscami pełnymi ludzi. Ważne jest jednak, aby zawsze dbać o jego poczucie bezpieczeństwa. Jeśli pies nie chce kontaktu z obcymi, nie należy go zmuszać.
Szczeniak powinien poznać różne nawierzchnie – beton, kostkę, żwir czy kratki. Nagradzanie odwagi w takich sytuacjach pozwoli uniknąć problemów w dorosłym życiu, np. strachu przed wejściem na metalowe podłoża.
Socjalizację najlepiej przeprowadzać w spokojny sposób. Jeśli pojawi się coś nowego, warto nagrodzić psa smakołykiem za spokojne zachowanie, tworząc pozytywne skojarzenia.
Weterynarz, groomer i zabiegi pielęgnacyjne
Wiele psów boi się wizyt u weterynarza, nawet jeśli nigdy nie przeżyły tam nic bolesnego. Dlatego warto przyzwyczajać szczeniaka do gabinetu weterynaryjnego jako miejsca, gdzie czekają go nagrody.
Dotykanie łap, zaglądanie do uszu czy symulowanie drobnych zabiegów w domu pomoże później uniknąć stresu podczas ich wykonywania przez specjalistów. Podobnie jest z wizytami u groomera – tworzenie pozytywnych skojarzeń z tym miejscem ułatwi pielęgnację psa.
Regularne odwiedziny w gabinecie mogą też być okazją do konsultacji z lekarzem na temat profilaktyki, zabiegów czy wyjazdów z psem za granicę.
Socjalizacja psa z innymi psami i ludźmi
Podczas socjalizacji z innymi psami ważne jest dobieranie odpowiedniego towarzystwa. Zrównoważone psy nauczą malucha właściwej komunikacji, natomiast spotkania z psami agresywnymi mogą przynieść odwrotny efekt.
Opiekun musi reagować, gdy inny pies staje się natarczywy lub gdy jego własny pies zachowuje się zbyt gwałtownie. Ważne jest też poznanie podstawowych sygnałów psiej komunikacji, aby właściwie oceniać sytuację.
Socjalizacja z ludźmi jest łatwiejsza – można poprosić znajomych o podanie szczeniakowi smakołyku. Regularne spotkania z różnymi osobami, także z dziećmi, pomogą psu nabrać pewności siebie i zaufania.
Socjalizacja dorosłego psa
Nawet dobrze zsocjalizowany pies pozostawiony bez kontaktu z otoczeniem traci swoje umiejętności. Dlatego socjalizacja powinna trwać całe życie psa, by nie doszło do tzw. desocjalizacji.
Brak kontaktu z innymi psami może prowadzić do nadmiernej ekscytacji, a w dłuższej perspektywie do unikania kontaktów lub agresji. Regularne spotkania pomagają psu utrzymać umiejętności społeczne.
Każde nowe doświadczenie rozwija psa i utrwala jego kompetencje. Dlatego warto zapewniać mu możliwość kontaktów z innymi psami, ludźmi oraz różnymi sytuacjami, które spotka w codziennym życiu.