Myślisz, że pies „nie ma smaku”? To, co odkryli badacze, zaskakuje
Czy kiedykolwiek myślałeś, czy Twój pies rzeczywiście odczuwa smak jedzenia tak jak Ty? Chociaż psy posiadają zmysł smaku, ich kulinarne doznania są odmienne od naszych. W rzeczywistości to zapach decyduje o tym, czy jedzenie im odpowiada, a ich kubki smakowe reagują na inne bodźce niż ludzkie. Odkryj z nami interesujący świat psich doznań smakowych i dowiedz się, co naprawdę wpływa na apetyt Twojego pupila!
- Zmysł smaku u psów: jak działa?
- Różnice w odbiorze zapachu przez ludzi i psy
- Wyjątkowe zmysły smaku u psów
- Ewolucja smaków psa: od narodzin do starości
Zmysł smaku u psów: jak działa?
Psy, podobnie jak ludzie, mają zmysł smaku, który pozwala im na odczuwanie różnych smaków dzięki receptorom smakowym. Te komórki smakowe są głównie zlokalizowane w kubkach smakowych na języku psa, ale także na podniebieniu i w tylnej części jamy ustnej. Smaki są wywoływane przez chemiczne substancje w jedzeniu, które muszą najpierw być rozpuszczone w ślinie.
Psy mają specjalnie przystosowane gruczoły ślinowe, które produkują dwa typy śliny: gęstą do trawienia pokarmu mięsnego i wodnistą, która pomaga w rozmiękczaniu pokarmu roślinnego. Dzięki temu mechanizmowi, nasz czworonożny przyjaciel może skutecznie spożywać różnorodne rodzaje pożywienia.
Chociaż psy posiadają kubki smakowe, ich ilość jest dużo mniejsza niż u ludzi – psy mają ich około 1700, podczas gdy człowiek aż 9000. To sprawia, że zmysł smaku u psów jest dużo słabszy. Mimo to, nie przywiązują one dużej uwagi do smaku, często jedząc posiłki bez delektowania się nimi, co jest również uwarunkowane genetycznie.
Psy szybko spożywają jedzenie, które zdobyły, ponieważ instynktownie wiedzą, że zdobyty pokarm jest bezpieczny i nie muszą dzielić się nim z konkurencją. Warto również pamiętać, że zmysł smaku u psów jest ściśle związany ze zmysłem węchu, który u nich jest nawet 100 000 razy bardziej czuły niż u człowieka. Silny, czasem nawet nieprzyjemny zapach jedzenia, może skłonić psa do zjedzenia danego posiłku, ponieważ intensywność zapachowa wzmacnia odczucie smaku i zwiększa chęć spożycia.
Różnice w odbiorze zapachu przez ludzi i psy
Dla ludzi związek między wonią a smakiem dania jest niezwykle ważny. Często, gdy aromat jedzenia nam nie odpowiada, możemy przypuszczać, że również jego smak nas rozczaruje. Woń potrawy ma więc duże znaczenie w naszym odbiorze smaku.
W przypadku psów sytuacja jest całkowicie odmienna. Nasi czworonożni towarzysze są przyciągani przez mocne, intensywne wonie, które pobudzają ich zmysł smaku. Dla nich, silny zapach zazwyczaj stanowi zachętę do spróbowania jedzenia, niezależnie od jego rodzaju.
Zapach dania nie jest dla psów czynnikiem decydującym o tym, czy pokarm zostanie zaakceptowany czy odrzucony. Nawet jeśli woń nie należy do najprzyjemniejszych, nie wpłynie to na decyzję psa o rezygnacji z jedzenia. To pokazuje, jak różne mogą być gusty smakowe u ludzi i psów.
Wyjątkowe zmysły smaku u psów
Psie zmysły smaku są nad wyraz wrażliwe i mogą rozróżniać smaki takie jak słodki, słony, kwaśny oraz gorzki. Dodatkowo, psy mają unikalne receptory smakowe reagujące na smak mięsa, w szczególności tłuszczu mięsnego i wody, co wyjaśnia ich preferencję do jedzenia mięsnych potraw. Ciekawym aspektem jest również zdolność psów do odczuwania smaku wody, co dla ludzi jest trudne do zrozumienia, ponieważ dla nas woda jest neutralna w smaku. Psy jednak, dzięki wyspecjalizowanym kubkom smakowym na czubku języka, mogą cieszyć się piciem wody, zwłaszcza po spożyciu słodkich lub słonych potraw.
Psy, podobnie jak ludzie, mają także skłonności do słodkich smaków. Receptory wrażliwe na „słodycz” reagują na związki chemiczne zwane furanami, które znajdują się w owocach. To ewolucyjnie uzasadnione zainteresowanie owocami służyło psowatym do wzbogacania diety o energetyczne i pełne witamin składniki.
Podając naszym czworonożnym przyjaciołom owoce, musimy pamiętać o ich bezpieczeństwie – rodzynki czy winogrona są dla psów toksyczne, a niektóre owoce z pestkami mogą być dla nich szkodliwe. Owoce podawane z umiarem mogą jednak stanowić wartościowe uzupełnienie mięsnej diety psa i zaspokajać ich kubki smakowe, dodając ich codziennemu menu nowych doznań.
Smak słony jest przez psy słabo odbierany, a ich zapotrzebowanie na sód jest niskie, co oznacza, że nie ma potrzeby dodawania soli do ich posiłków. Mięso, będące podstawą diety psów, dostarcza wystarczającej ilości sodu. Dodatkowe solenie dań może być niebezpieczne dla psów, powodując uszkodzenia nerek, wątroby, żołądka, a także problemy z sercem. Dlatego ważne jest, aby unikać podawania psom naszych przyprawionych potraw czy resztek z obiadu, choć sporadyczne podanie zdrowemu psu kawałka szynki, sera żółtego czy parówki zazwyczaj nie wyrządzi szkody.
Psy ogólnie nie lubią smaków kwaśnych oraz gorzkich. Smak gorzki, który chronił psy oraz inne ssaki przed spożyciem trujących substancji, jest stosowany w produkcji sprayów i innych preparatów mających na celu zniechęcenie zwierząt do gryzienia mebli i przedmiotów domowych. Jednak skuteczność tych preparatów jest poddawana w wątpliwość, ponieważ receptory smaku gorzkiego znajdują się na końcu języka, co oznacza, że szczeniak może zdążyć zniszczyć mebel, zanim zareaguje na zniechęcający smak. Ponadto, stosowanie tych środków może budzić kontrowersje ze względów zdrowotnych i behawioralnych.
Ewolucja smaków psa: od narodzin do starości
Preferencje smakowe psa zaczynają się formować jeszcze przed jego narodzinami, a dieta matki ma na nie istotny wpływ. Już w łonie matki, szczenięta zaczynają przystosowywać się do przyszłych smaków, które będą dla nich znajome. Po narodzinach proces ten trwa poprzez spożywanie mleka matki, co dodatkowo wzmacnia już wykształcone preferencje.
W trakcie życia psa, smaki, które poznawał w młodości, często wywołują u niego poczucie bezpieczeństwa i komfortu. Jednakże, zdolność do odczuwania smaków zmienia się wraz z wiekiem. Receptory smakowe z czasem tracą na czułości, co jest naturalnym procesem starzenia się organizmu. Odnowa kubków smakowych staje się mniej skuteczna, co prowadzi do zmniejszenia wrażliwości na smaki w późniejszych latach życia psa.
Brak apetytu u starszych psów często można przypisać właśnie zmniejszeniu się wrażliwości smakowej, a niekoniecznie musi być związane z poważnymi schorzeniami. Jeśli zauważysz, że twój starszy pies coraz mniej chętnie je swoje posiłki, warto skonsultować się z weterynarzem. Czasami odpowiednia suplementacja może pomóc rozwiązać ten problem, poprawiając jakość życia naszego czworonożnego przyjaciela.
Źródła
- https://czerwonypiesek.pl/smak-u-psa-dowiedz-sie-jak-pies-czuje-smaki/
- https://psinosek.pl/jak-pies-odczuwa-smak/
- http://www.zoopsychologia.com.pl/psi-smak/
- https://www.bowlandbone.pl/zmysl-smaku-u-psa-czyli-jak-pies-odbiera-smaki/
- https://karmawataha.pl/psi-smak-czy-pies-odbiera-smaki-tak-samo-jak-my-b214